இந்தி நம் தேசிய மொழி அல்ல

இந்தி நம் தேசிய மொழி அல்ல; அலுவலக மொழிகளில் ஒன்று. துரதிர்ஷ்டவசமாக அல்ல, திட்டமிட்டே 'இந்தியாவின் தேசிய மொழி இந்தி' என்ற பொய் நெடுங்காலமாக இந்த மண்ணில் பரப்பப்பட்டு வருகின்றது. இது பெருவாரியான இந்தி அல்லாத மொழி பேசும் மக்களை மொழியினடிப்படையில் இரண்டாம் தரக் குடிமக்களாக்கும் முயற்சி.

சமீபத்தில் நிகழ்ந்த இரண்டு சம்பவங்களைப் பார்க்கலாம்.

1.      கொல்கத்தாவிலுள்ள மத்திய அரசு நிறுவனமான இந்திய அறிவியல் கல்வி மற்றும் ஆராய்ச்சி நிலையத்தில் (IISER), ஆசிரியர் அல்லாத பணியிடங்களுக்கான ( பதிவாளர் முதல் கடைநிலை ஊழியர் வரை) அடிப்படைத்தகுதிகளில், ‘இந்தி மொழியறிவு அவசியம்’ என்பது முதலாவதாக இருந்தது. எதிர்ப்புகள்  வரத்துவங்கியதும் ஹிந்தியர்கள் பின்வாங்கினர்.

2.      நாடெங்கிலுமுள்ள சிபிஎஸ்சி பள்ளிகளில், ஆசிரியர் பணியிடத்திற்கான தகுதித்தேர்வில்(CTET), இரண்டாம் தாளை ஆங்கிலம், இந்தி அல்லது சமஸ்கிருதத்தில் மட்டுமே எழுத முடியும் என்கிற அறிவிக்கை நாடெங்கும் எதிர்ப்புகளைக் கிளப்பியதால் ஒன்றிய அமைச்சரே முன்வந்து, "தேர்வு முந்தைய வருடங்களைப்போலவே 22 மொழிகளிலும் நடத்தப்படும்" என்று அறிவிக்கிறார்.

வங்கமொழி பேசுவோர்  அதிகமுள்ள ஒரு மாநிலத்திலுள்ள கல்வி நிலையத்தில்  பணியமர்வதற்கு ஒருவருக்கு இந்தி கட்டாயம் என்பதற்கான அவசியம் என்ன? நாடாளுமன்றத்திலேயே 22 மொழிகளில் பேசுவதற்கான சட்ட வழிவகை இருக்கையில் ஆசிரியர் பணிக்கு  இந்தி அல்லது சமஸ்கிருதம் கட்டாயம் தெரிந்திருக்கவேண்டிய அவசியம் என்ன? அந்தக் கட்டாயம், எதிர்ப்புகள் கிளம்பியவுடன் ஓடி ஒளிந்ததேன்? எனில் சட்டப்படி அதற்கான அனுமதி இல்லை என்பதுதான் அர்த்தமா? சுதந்திரத்திற்குப் பின்னும் நாம் - இந்திய ஒன்றியத்தின் இந்தி பேசாத பெருவாரியான மக்கள் - நம் உரிமைகளை இப்படிப் போராடித்தான் பெறவேண்டுமா? சுதந்திரம் என்பதன் அர்த்தம் அனைவருக்கும் சம உரிமை, சம வாய்ப்பு என்பதில்லையா?

இந்த இரண்டு அறிவிக்கைகளையும் கேட்டவுடன் ஒருவர் இரு வகையில் எதிர்வினையாற்றலாம்: எதிர்த்தல் மற்றும் மௌனித்திருத்தல்.எதிர்ப்புகளே இவ்விரு விஷயங்களிலும் நமக்கு வெற்றியைப் பெற்றுத் தந்தது. ஆனால் இந்த மௌனம், இந்தி தவிர்த்த வேறுமொழி பேசும் பெரும்பாலோரின் இந்த மௌனம், எதனால் வருகிறது? தேசிய மொழி இந்தி என்பதால் அதைக் கட்டாயமாக்குவதில் சட்டரீதியாகத் தவறில்லை என்கிற நம்பிக்கையிலிருந்து வருகிறது. இதை எதிர்த்து நமக்கான உரிமைகளைப் பெறுவதற்கு சட்டப்பூர்வமாக வழிவகையில்லை என நம்புவதால் வருகிறது. இது அத்தனையும் இந்தி நம் தேசிய மொழி என்று நம்பவைக்கப்பட்டுள்ளதால் வருகிறது.

ஒன்றிய அரசு எவர் கையில் இருப்பினும் இதற்கான முயற்சிகள் நிகழ்ந்தவண்ணமே உள்ளன. அவர்களுக்குத் தெரியும்- மொழி என்பது தொடர்புக்கருவி மாத்திரமல்ல; அதிகாரம். அதை டெல்லியிலேயே தக்கவைப்பதற்காக நிகழ்ந்த எல்லா முயற்சிகளும் வரலாற்றில்  உள்ளன. ஆனால், நமக்கென்று ஒரு வரலாறு இருக்கிறது; எதிர்த்த வரலாறு. 1965-ல் இந்தி பேசாத மக்களனைவருக்காகவும் அவர்களுக்கான உரிமைகளைப் போராடிப் பெற்றுத்தந்த வரலாறு. அந்த வரலாற்றைத்தான், 'இந்தி நம் தேசிய மொழி அல்ல' என்கிற சத்தியத்தைத்தான் சி.சரவணகார்த்திகேயன் தனக்கே உரிய  சான்று தழுவிய தர்க்க ஒழுங்குடன் துல்லியமாகச் சித்தரிக்கிறார்.

நாம் அனைவரும் படிக்கவேண்டிய வரலாறு இது. சமகாலத்தில் இந்தியர்களைவிட, ஹிந்தியர்களுக்கே இதை வாசிக்கக் கொடுப்பதற்கான தேவையும் அதிகமிருப்பதால் இக்கட்டுரையை இந்திய ஒன்றியத்தின் அலுவலக மொழிகளில் ஒன்றான ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்துள்ளேன். தமிழில் எழுதப்பட்டுள்ள மூலக்கட்டுரையும் இணைப்பில்.

இம்மொழிபெயர்ப்புக்கு அனுமதி வழங்கியும், எழுந்த சந்தேகங்களைத் தீர்த்தும், ஆங்கில வடிவை சரிபார்த்தும் கொடுத்த சி. சரவணகார்த்திகேயன் அவர்களுக்கு நன்றி.   

மொழிச் சம உரிமையே நம் குறிக்கோள். பன்முகத்தன்மையை இந்திய ஒன்றியத்தின் அடையாளம்.

கட்டுரைக்கான இணைப்புகள்:

இந்தி நம் தேசிய மொழியா?

Is Hindi India's National language?